Świat się zatrzymał. Stanął w miejscu. Wirus zmienił wszystko. I już nic nie będzie takie samo. Ludzie, rzeczy i miejsca, które miałam szczęście zobaczyć. Raptem miesiąc przed nieplanowanym i niewyobrażalnym zatrzymaniem. Nowy Jork zamieszkały przez około 9 milinów ludzi, ogromna aglomeracja, centrum m.in. biznesu, finansów i sztuki, świeci pustkami. Masowo chorują i umierają ludzie.

Najnowsza część High Line – podniebnego parku, Hudson Yard w styczniu 2020 był jeszcze w trakcie budowy. Zakończenie prac planowano na rok 2024.

Świat się zatrzymał. Co będzie później? Nikt nie zna odpowiedzi na to pytanie.

Tak było w styczniu 2020 roku…

High Line – co to jest?

Pytałam siebie, czytając przewodnik po Nowym Jorku.

Nazywany podniebnym parkiem, wyglądał zadziwiająco. Dzięki kształtowi i położeniu. Ogród jest linią długości około 2,5 kilometra i szerokości kilku metrów. Znajduje się na znacznym podwyższeniu, dlatego nazywa się podniebnym. Zastąpił podupadającą, kolejową estakadę. Pomimo styczniowych dni, zobaczyłam zieloną przestrzeń, tetniącą życiem.

High Line – co tu jest?

Trudno opisać, a jeszcze trudniej zrobić wiarygodne, oddające urok tego miejsca, zdjęcie.

Tutaj są:

• niecodzienne widoki. Z jednej strony na Manhattan, a z drugiej na rzekę Hudson.
• Bujna roślinność, nawet podczas zimowego spaceru. Podobno rośnie tutaj 500 gatunków roślin i drzew.
• W sezonie również są spektakle teatralne i wydarzenia artystyczne.
• Spragnieni mogą napić sie wody pitnej, bezpośrednio z licznych fontann.

Wzdłuż High Line spacerowałam chodnikiem, sąsiadującym z torami kolejowymi, doskonale wkomponowanymi w podniebne otoczenie.

Dlaczego zadziwia?

Ponieważ trudno wyobrazić sobie tak długi spacer, kilka metrów nad poziomem, bardzo ruchliwej ulicy.

• Najbardziej zadziwiła mnie dzikość tego miejsca. Doskonale dobrane, pozornie przypadkowe kompozycje roślin, przypominały mi naturalną łąkę.
• Wśród punktów widokowych, miejsc odpoczynku, widziałam kamienie, stare, zabytkowe tory kolejowe i fragmenty nieistniejących od lat murów budynków fabryk.
• W jednej z nich, w której kiedyś była fabryka biszkoptów, znajduje się Chelsea Market. Niezwykle stylowe miejsce. Zabytkowa galeria, w której nie zapomniano o przeszłości. Wśród luksusowych sklepów, klubów, restauracji znalazłam liczne tablice pamiątkowe, wystawy starych zdjęć i dobrze zachowane zabytkowe mury.

Tutaj przeszłość zaprzyjaźniła się z teraźniejszością.

Przekształcono nieużywaną, przemysłową część miasta w nową, niezwykle klimatyczną przestrzeń publiczną.

Teraz wszystko się zatrzymało. Nowy Jork opustoszał.

Jeszcze w styczniu 2020 roku dla zatłoczonego miasta, High Line było oazą spokoju.

Dzisiaj wszystko się zmieniło.

Zostaję w domu i poszukuję spokoju oglądając zdjęcia z High Line, w Nowym Jorku.

Znałam menu. Vincent Van Gogh, Edgar Degas, Claude Monet, Pablo Picasso, Amedeo Modigliani, Henri Matisse i inni. Olśniewająca kolekcja. Sale pełne znakomitych obrazów. Kilka godzin zadumy i refleksji. Uczta dla mojej duszy. Smakowity podwieczorek był zaskakującą niespodzianką. Malarstwo można oglądać. To było oczywiste. Nie wiedziałam, że można się również ubierać, w tak fascynujące dzieła sztuki.

The Metropolitan Museum of Art 

W skrócie the Met.

• Zbiera, konserwuje i prezentuje znaczące dzieła sztuki, ze wszystkich czasów i kultur.
• Ma trzy lokalizacje.
• Główny gmach znajduje się przy Piątej Alei, Nowego Jorku
• Muzeum obchodzi w tym roku 150. lecie istnienia.
• W ramach świętowania, oprócz stałych ekspozycji są czasowe, przeróżne wystawy. Częściowo prezenty dla muzeum.
  

W dolnej części głównego gmachu jest Instytut Kostiumów. Kolekcjonuje i konserwuje elementy garderoby. Tysiące przedmiotów od XV wieku do współczesności.

Tutaj czekał na mnie wyśmienity podwieczorek.

„In Pursuit of Fashion: The Sandy Schreier Collection”

Obecnie okolicznościową wystawę prezentuje Sandy Schreier. Historyk mody i kolekcjonerka, która przez pół wieku zgromadziła jedną z największych, prywatnych kolekcji mody w USA. M.in. odzież damską, akcesoria garderoby i ilustracje modowe.

Weszłam do kameralnego, doskonale oświetlonego pomieszczaniu. Pełnego dźwięków przyciszonej, nastrojowej muzyki. Manekiny wysokości modelek stały najczęściej w grupach, zwrócone twarzą do siebie. Dla mnie nieobecne. Dystyngowane i unikalnie eleganckie. Niepowtarzalne.

Zmysłowo ubrane. Najczęściej zgodnie z haute couture. Luksusowym krawiectwem, tworzącym ubrania dla konkretnego klienta. Z najlepszych materiałów. Jedwabiu, aksamitu, skóry, bajecznej koronki…

Modele kolekcji, w większości uszyto ręcznie.

Moda jako sztuka

W obrazy można się ubierać. Kogoś na to stać. Dla kogoś jest to bardzo ważne.

Pojedynczy egzemplarz zatrzymuje czas, epokę i przeszłość. Misterna praca artystów. Pojedyncze cekiny przyszyte ręcznie do „lejącej” tkaniny, tworzą pejzaż. Niczym obraz, który w zmieniającym się świetle wywołuje różne emocje.

Nie wierzę własnym oczom. Podchodzę najbliżej jak to tylko możliwe, do zmysłowej tuniki. Tańczące kwiaty namalowane ręcznie, na jedwabnej, złocistej sukience przechylają w różne strony!

 Wiatr, światło, czy moje emocje?

Wspaniały podwieczorek i radosne smakowanie sztuki w modzie!

Słuchając Johna Lennona próbowaliśmy wyobrazić sobie to miejsce. Daleki i wolny świat. Niedostępny w szarej Polsce lat 70. Puszka coli z Pewexu była namiastką snu o Nowym Jorku. Budziła niezrozumiały dzisiaj zachwyt i radość. Obiecaliśmy sobie, że kiedyś to zrobimy. Wypijemy colę i zapalimy marlboro w Central Parku. Spełniłam marzenie moje i mojego Brata.

Central Park – park o niewyobrażalnej wielkości

Trudno poznać, to zaczarowane miejsce podczas jednego spaceru. Założony w latach 50. XIX wieku, Miejski Park, w centrum Manhattanu jest prostokątem o długości około 4 kilometrów i szerokości 800 metrów. Zajmuje powierzchnię 341 ha.

Prawdziwy raj dla biegaczy! Najdłuższa trasa wynosi 10 kilometrów.

Byłam tam dwukrotnie, odkrywając nowe tajemnice tego miejsca.

Strawberry Fields

To ogród – pomnik pamięci, jednego z Beatlesów, Johna Lennona. Nazwa pochodzi od piosenki „Strawberry Fields Forever”, którą napisał brytyjski piosenkarz i autor tekstów. Tuż obok, za granicami parku stoi dom, w którym mieszkał John Lennon. Przed jego wejściem w 1980 roku, szalony fan zastrzelił Johna Lennona.

W centralnym miejscu truskawkowego pola jest kolorowa mozaika, w kształcie koła, a w środku jedno słowo: Imagine – wyobraź sobie. Tytuł znanej piosenki Lennona.

Z moim Bratem często nuciliśmy Imagine… Modlitwa o lepszy świat budziła w nas gigantyczne emocje.

Central Park – zadziwiająca przyroda

Uśpione o tej porze roku łąki są ogromne. Nie mogłam ogarnąć ich w całości wzrokiem.

• W styczniu i lutym jest tutaj najmniej turystów, dlatego mogą odpocząć w samotności.
• Podobnie drzewa przeróżnych gatunków, starannie zadbane czekają na wiosnę.
• W pagórkowatej przestrzeni parku znajduję znaczne przewyższenia. Liczne skały różnorodnych, form zachęcają do małej wspinaczki.
• Wędrując wśród łąk, drzew idę skalnymi schodami. Wijąca się droga prowadzi mnie do jednego z największych tutaj jezior: Reservoir Jacqueline Kennedy Onassis.
• Mijam fontanny, ozdobne mostki i pałacyki. Place zabaw, boiska, alejki do jazdy konnej…i ogród zoologiczny.
• Podchodzą do mnie, na wyciągnięcie ręki wiewiórki, również czarne. Nie wiedziałam, że takie istnieją.

Central Park na początku był terenem kamieniołomów granitu i bagien. Pozostawiono odkryte skały. Teren wysuszono. Genialni architekci zachowali naturalność terenu i dziki krajobraz. Uczyli to miejsce szczególnym. Dlatego wiele kręconych tutaj filmów, nie oddaje rzeczywistej magii i czaru tego miejsca. Trzeba zobaczyć i zachwycić się…

Spełniłam wielkie marzenie. Moje i mojego Brata.

Niedawno poznałam Londyn i napisałam: Londyn bez stereotypów

Zwiedzanie Studia Filmowego – Warner Bros. To był jeden z ostatnich punktów programu, szkolnych warsztatów językowych.

“Tutaj kręcono filmy o Harrym Potterze. Najważniejsze miejsce naszej wycieczki!” – wykrzyknęły z entuzjazmem moje uczennice.

Cóż, nie podzielałam ich radości. Literatura fantasy – to nie dla mnie!

Tak myślałam, aż do chwili gdy zobaczyłam…

Warner Bros – Harry Potter

Tutaj przez kilka lat aktorzy mieszkali, uczyli się i dorastali.

Zobaczyłam i oniemiałam. Spoglądały na mnie ogromne postacie świata magii! Zadziwiały i zapraszały do wejścia. Wzrokiem ogarniałam wszystkie dzieci. Byłam nie mniej podekscytowana, niż one.

Po wejściu każdy uczestnik otrzymał paszport. Poznanie siedmiu stacji  wycieczki, pieczętowaliśmy pamiątkowym stemplem. Ciekawa graficznie książeczka, krótko opisuje najważniejsze miejsca z życia Czarodzieja.

Z paszportem w ręku zaczęłam swoją przygodę.

W gigantycznym holu nad moją głową pojawił się smok. Przerażajce, magiczne stworzenie, przypominało skrzydlatego gada. Zionęło ogniem.

• A może poddawało mnie próbie?
• Przekonywało, że jestem we właściwym miejscu?

Każde zło można udomowić, ale najpierw trzeba poznać magiczny świat fantazji. Przekroczyć bramy Hagwartu i zrozumieć Harrego Pottera.

Przez dwie godziny byłam w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Gdzieś w Szkocji, w zamku, w Hagwardzie.

To zbyt mało, aby w pełni poczuć magię tego zadziwiającego miejsca.

Realistyczne elementy fimowej scenografii: stroje, meble i bibeloty przeniosły mnie w inny świat.

Skoro tu jestem to znaczy, że mam zdolności magiczne. Podobnie jak inni studenci:))

Przez siedem lat naszej nauki wszystko się może wydarzyć!

Zakazany las – Harry Potter

Stary i rozległy. Jest blisko Hagwartu. Kryje sekrety i liczne niebezpieczeństwa dla ludzi. Dlatego studenci nie maja tu wstępu. Mogą jedynie udać się tutaj, na lekcję pod opieką profesora.

Jestem nauczycielem, dlatego teraz wcielam sie w postać profesora Hagwartu. Tak jak każdego dnia uczę i wychowuję. Jak odróżniać dobro od zła? Dlaczego kłamstwo utrudnia i komplikuje życie? Dlaczego warto zawsze się uczyć?

Magia, czy rzeczywistość?

Hagwart

Bajeczną makietę uczelni czarowników oglądałam, przy akompaniamencie pięknej muzyki. Wyglądała jak prawdziwy zamek. Byłam wzruszona do łez.

Jestem zafascynowana wyobraźnią autorki Harrego Pottera.

Dawna nauczycielka języka angielskiego, Joanne Rowling, a właściwie Murray wymyśliła inną rzeczywistość, z niebywałym polotem.

Każdy kto znajdzie się w tym magicznym miejscu, dołączy do grona fanów Czarodzieja, bez względu na wiek!

Oglądałam w telewizji pierwszy spacer człowieka na Księżycu. Mój tata krzyknął: to niebywałe! Czy istnieją granice ludzkiej wyobrażni?

Podobnie zareagowałam trzymając w ręku, po raz pierwszy w życiu, komórkę. Była wielkości cegły.

Ludzka wyobraźnia, poparta wiedzą i nauką stworzyła sztuczną inteligencję.

Dzisiaj trudno wyobrazić sobie granice wyobraźni człowieka.

Przyszłości rodzi wiele pytań. Wielu odpowiedzi nie znamy.

Dlatego teraz zabieram sie do czytania Harrego Pottera!

Potem może uda się znaleźć, choćby jedną odpowiedź?

W Londynie jest nieustająca mgła i deszcz. Każdy mężczyzna jest wysoki i szczupły. Brytyjczyk jest nieczuły i chłodny. Nie ma poczucia humoru. Uległam stereotypom. Rzeczywistość okazała się odmienna. We wrześniu pierwszy raz zobaczyłam

Słoneczny Londyn

W stolicy Anglii i Wielkiej Brytanii spędziłam kilka dni z uczniami Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej z Poznania. Podczas warsztatów językowych nocowaliśmy u rodzin angielskich. Dlatego nauka języka była naturalna, oparta na codziennej konwersacji.

Słońce i wysoka temperatura zachęcały do zwiedzania zabytków, wcześniej poznanych podczas szkolnych zajęć:

• W Buckingham Palace poczułam się wyróżniona. Byłam w apartamentach rodziny królewskiej. Szkoda, że królowa wyjechała wówczas na wakacje.
• W gotyckich murach Westminster Abbey oczyma wyobraźni widziałam koronację monarchów angielskich.
• Tower of London wcześniej oglądałam na zdjęciach i filmach. W rzeczywistości jest większy, bardziej dostojny i monumentalny. Również bardziej krwawy, niż myślałam. Przekonała mnie o tym np. Brama Zdrajców na której wieszano głowy donosicieli.
• London Eye z daleka wyglądał jak ogromna karuzela, w której zawsze miałam problemy zdrowotne. Wystraszyłam się i chciałam zrezygnować. W ocenie sytuacji uległam stereotypom!. Klimatyzowana, pasażerska kapsuła poruszała się bardzo wolno. Pozwalało to na zabieranie i wysadzanie turystów bez zatrzymywania. Półgodzinny pełen obrót na tle przejrzystego nieba był doskonałą formą zwiedzania miasta.

Londyński mężczyzna

Wcale nie musi być wysoki i szczupły, jak sadziłam. Bywa dojrzałym panem. Czasem dziarskim staruszkiem.

Panowie i Panie z pokolenia 70+ stanowili zdecydowaną większość obsługi Muzeum Szekspira w Londynie. Tuż obok, w The Globe Theatre było tak samo. Obsługa widowni – Panie i Panowie najstarszego pokolenia uprzejmnie prosili nas o zajęcie miejsc. Wcześniej interesująco i z nieukrywaną dumą opowiadali o swoim teatrze.

• The Globe Theatre powstał 420 lat temu.
• W sali w kształcie okręgu, mieściło się 3000 osób. Teraz podobnie jak w przeszłości, są miejsca tańsze – stojące i droższe – siedzące.
• W teatrze, w którym dach podpierany kolumnami jest tylko nad sceną, wystawiano premiery Williama Szekspira i innych twórców.
• Obejrzeliśmy na stojąco przedstawienie „Wesołe kumoszki z Windsoru”. Komedia Szekspira zainteresowała nawet najmłodszych. Były owacje i gromki śmiech!

Czas cofnął sie o godzinę. Na ulicach lewa strona zamieniła się z prawą!

Spotkanie z Londynem było moją wielką przygodą. Uczyłam się wraz z dziećmi języka angielskiego. Poznałam mało znaną mi historię Anglii. Nadal uzupełniam zaległości. Odkryłam piękny, dostojny Londyn. Pozbyłam się stereotypów, które zniekształcały i upraszczały moje wyobrażenie o angielskiej rzeczywistości.

Może z jednym wyjątkiem…Chleb w Londynie był dla mnie niejadalny.

Pilotem warsztatów językowych była pani Zofia Charłampowicz-Jabłońska – HELLO .

Widzieliście Londyn? Jeśli nie, to gorąco zachęcam!

Witając Děčín w Czechach, po jednej stronie Łaby zobaczyłam dostojny zamek. Po przeciwnej, piaskowe wzniesienie. Pasterska Ściana o wysokości 278 metrów n.p.m. przyciągnęła mój wzrok. Na jej zachodniej ścianie są via ferraty. Wówczas jeszcze nie wiedziałam, dlaczego jedna z jej 16. dróg nazywa się adrenalina. Przyjechałam tutaj, aby pochodzić po górach i powspinać się żelaznymi drogami.

Byłam w  

doskonałym towarzystwie

Zachorowali na góry, powiedzmy dawno temu.

• Niektórzy poznali się w Akademickim Klubie Górskim „Halny”, który  działa przy Politechnice Poznańskiej, od 45. lat.
• Inni dołączyli, ponieważ chodzenie po górach bardzo ich kręci. Najlepiej odpoczywają w ruchu.
• Podobnie jak ja, przeszli Orlą Perć w Tatrach Wysokich.
• Chcieli poznać via ferraty, albo zdobyć kolejną, dotąd nieodkrytą.
• Najmłodszy był Maciej. Przesympatyczny, wysportowany student Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Po via ferratach, które jak mówił dopiero poznał, poruszał się znakomicie. Podczas krótkich postojów, wspierając się o zabezpieczenia, bez problemu robił innym zdjęcia.

Miałam wrażenie, że wszyscy znamy się od dawna.

Ludzie gór są naturalni i prawdziwi.

Wyjazd zorganizował

Mój kolega ze studiów, na Politechnice Poznańskiej. Mirek zakochała się w górach w dzieciństwie, w Sanoku. Potem były Tatry i profesjonalna wspinaczka. Obecnie dwa razy w tygodniu, systematycznie ćwiczy na ściance wspinaczkowej. Jest bardzo aktywny fizycznie.

Już pierwszego dnia, obserwując jego wspinaczkę, nazywałam Mirka Człowiekiem Pająkiem. Szczupły, wysoki przemieszczał się po skale, tak jakby była ziemią, jego naturalnym podłożem. Z lekkością, bez wysiłku pokonywała pajęczynę elementów

Via ferraty

Są żelaznymi drogami, które poznałam w Dolomitach Włoskich.

Wówczas napisałam:

oraz

Były drabinki, klamry i stalowa lina asekuracyjna.

Via ferraty wymagają sprzętu wspinaczkowego. Kask chroni głowę przed spadającymi odłamkami skał. Uprząż założona na biodra i uda umożliwia przymocowanie się, za pomocą karabinków lonży, do liny asekuracyjnej ściany wspinaczkowej.

Pierwszego dnia na rozgrzewkę, jak powiedział Mirek zaliczyliśmy „lajtowe” ferraty – Vrabinec.

Rozgorączkowana szłam do góry. Czułam coraz więcej energii i ogromną radość.

Trzeciego dnia miało być trochę trudniej.

Via ferraty – Adrenalina

Z bliska Pasterska Ściana wyglądała imponująco. Dwa pierwsze odcinki pokonałam bez większych kłopotów. Tuż obok mnie była ciepła i serdeczna Małgosia, zapalona wspinaczką od dawna. Pomimo długiej przerwy mknęła po skałach, jak kozica. Czułam się bezpiecznie. Nie wiedziałam, że najtrudniejsze przede mną.

Do dalszej wspinaczki moje niewielkie doświadczenie nie wystarczyło. Nie potrafiłam utrzymać równowagi. Odpadłam i zawisłam na zabezpieczających lonżach. Poobijana, z pomocą sympatycznego, doświadczonego wspinaczką Włodka, zeszłam na nieodległy trawers.

Przerażona oglądałam, jak ten trudny odcinek pokonują inni. Bałam się, ale musiałam pokonać siebie.

• Wówczas pojawił się Jan Strebl. Najpierw wszedł, asekurując dodatkową liną InaStreblova.
• Zszedł i zrobił to samo ze mną. Jan szedł przede mną i pokazywał mi kolejne kroki.
• Uspakajał ciepłym, głębokim spojrzeniem. Wydawało mi się, że wchodził tyłem do skały. Nie wiem jak to możliwe.
• Za mną był Mirek. Człowiek Pająk przekazywał mi techniczne wskazówki.
• Z dołu mobilizowały mnie głosy mojej, wspaniałej ekipy. Włodka, Małgosi, Andrzeja Stęsika, profesjonalnego wspinacza. Magda dobrze! Na lewo i do przodu! Dasz radę! Już niedaleko! Widać szczyt!

Takie przewieszenie skały pokonywałam po raz pierwszy w życiu. Dzięki pomocy i wsparciu, doszłam do szczytu.

Ogromny wysiłek. Totalna koncentracja, a potem niedowierzanie.

Zrobiłam to! Dzięki Wam.

Piękne Czechy

Tylko 382 kilometry od Poznania zobaczyliśmy malowniczą Czeską Szwajcarię. Krainę zachwycających krajobrazów. Niesamowite formy skalne. Iglice, baszty, pionowe i płaskie ściany o najróżniejszych formach. Jeden dzień spędziliśmy w Hrensko i okolicy. Płynęliśmy łodziami w skalnych, malowniczych wąwozach. Oglądaliśmy największy skalny most w Europie, Bramę Prawczicką

Mirek powiedział, że następnym razem będzie lepiej. Zalecił systematyczne pompki. Kolejny wyjazd w listopadzie.

Zdarłam kolana i obiłam żebro. To bez znaczenia. Jestem bardzo szczęśliwa!

Dziękuję Mojej Wspaniałej Ekipie za doskonały, wspólny czas.

Poznaliście żelazne drogi?

Gwarantują wysoki poziom ADRENALINY!