Szkoła. Małe dzieci ją kochają. Odliczają ostatnie dni wakacji. Niecierpliwie czekają na pierwszy szkolny dzwonek. Z większymi dziećmi bywa różnie. Mają już swoje doświadczenia. Nie zawsze dobre. Duże dzieci pozostawiają w pamięci tylko dobre wspomnienia. O złych zapominają. Wspominają jak było kiedyś, w dzieciństwie.
Komórka jest ze mną zawsze. Bez niej czuję się niepewnie. Czegoś mi brakuje. Kiedy coś jest nie tak z moim telefonem, wpadam w panikę. Raptem sama zaczęła się wyłączać. To były pierwsze symptomy choroby mojej komórki. Potem już było gorzej. Zaniosłam aparat do serwisu. Muszę
W Poznaniu jest bardzo gorąco. Upał. Tryskam energią tylko wtedy, gdy robię to co lubię. Pogody nie zmienię dlatego próbuję się przystosować. Wygrać z upałem.
Idę ulicą. Uśmiecham się do siebie. Przyciągam spojrzenia innych. Może śmieję się z żartu opowiadanego mi przez telefon? Bądź wydarzyło się coś nadzwyczajnego? Narodziny syna? Ślub? Wygrana na loterii? Madryt. Tutaj jest inaczej. Otacza mnie wszechobecny, prawdziwy uśmiech.
Niepełnosprawność. Ciebie nie dotyczy. Odwracasz wzrok? Czasem się litujesz? Nie próbujesz zrozumieć, jak to jest gdy nogi zastępuje wózek?
Na placach zabaw jest kolorowo i czysto. Zniknęła szarość. Oprócz piaskownic są zjeżdżalnie, huśtawki i samochody. Zabawki w kształcie bajkowych postaci i zwierząt. Dzieci przytulają się do kolorowej, uśmiechniętej dżdżownicy.
Ktoś był dla mnie dobry. Dał mi swój czas, wsparcie i rozmowę. Udzielił pomocy. Mądrze poradził. Pomógł rzeczowo lub materialnie. Wówczas za doświadczone dobro, czuję wdzięczność. Pamiętam. Chcę podziękować.
Humanista ma problem, aby zrozumieć matematyka, kiedy on próbuje wytłumaczyć mu, czym się zajmuje. Język matematyczny jest dla wtajemniczonych.Wzory, definicje, już samym swoim wyglądem odstraszają.
Podczas podróży solo, dalszych lub bliższych, robisz to na co masz ochotę. Nikogo nie udajesz. Doskonale wypoczywa Twój umysł. Jesteś sama ze sobą. Z dala od rzeczywistości. Wówczas łatwiej nazwać swoje potrzeby.
Coraz dłuższy dzień. Więcej światła i rodzącej się nadziei. Jesteśmy pogodniejsi, częściej się uśmiechamy. Z wytęsknieniem oczekujemy pierwszego dnia wiosny. Obserwujemy przyrodę, która budzi się, podobnie jak my, z zimowego snu. Odradzają się rośliny,
Ciało wysyła niepokojące sygnały. Głowa boli częściej niż zwykle. Budzisz się w nocy, bez przyczyny. Nie wystarczy „odespać”. Wyłączyć komórkę, po wyjściu z pracy. Schować się pod kołdrę. Udawać, że Cię nie ma. Rozładowałaś akumulator. Jesteś zmęczona.
Najstarsze kobiety, które poznałam w moim życiu, urodziły się w okresie I i II wojny światowej. Miały średni lub wyższy status społeczny. Ukończyły szkoły. Najmłodsze z nich studia. W powojennej Polsce studia były dla wybranych. Wszechobecna bieda, zrujnowanego kraju, większość młodych, zmuszała do pracy zarobkowej.
Zbliża się Wasze święto. Dlatego piszę i myślami jestem bardzo blisko Was. W ostatnim liście, wspominałam nasze spotkanie. Wspólne wakacje nad morzem. Niezapomniany smak rurek z bitą śmietaną, których wówczas nie było w Poznaniu.
Niektórym chce się pomagać. Myślą o innych. Zwłaszcza tych, którzy najbardziej potrzebują wsparcia. Dobro krąży. Dane innym, wraca do Ciebie w nieoczekiwanym momencie. Wówczas, kiedy Ty jesteś potrzebującym.
Zdyszani wbiegają do pracy. Nie jechał tramwaj. Zachorowało dziecko. Tysiące powtarzających się tłumaczeń. Albo odwrotnie. Wolno, blisko godzinę po czasie np. lekarz kieruje się w stronę gabinetu. W milczeniu, mija tłum czekających pacjentów. Przecież nic się nie stało. To tylko 5, 10, …45 minut.